’s Avonds, wanneer mijn ouders televisie kijken in de woonkamer en de geluiden langzaam wegzakken tot een achtergrondruis, merk ik het het duidelijkst. Het huis is niet stil — er schuift een stoel, er valt een afstandsbediening op de grond, iemand hoest in de kamer naast me — maar ín mij wordt het stil op een manier die niets met geluid te maken heeft. Dan zit ik aan de keukentafel met een mok die te warm was en nu te snel is afgekoeld en ineens valt het weer op me neer: ik leef al jaren zonder echte vrienden. Geen mensen die mij bellen, geen stemmen die vragen hoe het werkelijk met me gaat. Alleen een paar kennissen, vriendelijk maar op afstand, alsof er altijd een deur tussen ons blijft zitten.

Er zijn ochtenden waarop ik mezelf in de spiegel zie en niet eens meer verbaasd ben. Ik kijk naar mijn lichaam zoals je naar een oude foto kijkt: met een mengeling van herkenning en vervreemding, alsof ik weet dat dit ooit anders is geweest maar de route hiernaartoe niet meer scherp voor me zie. Ik ben veel te dik. Dat is geen geheim, geen bekentenis die onder het tapijt moet worden geschoven. En toch voelt het vaak alsof ik iets opbiecht waar de wereld al lang een oordeel over heeft uitgesproken, nog vóór ik zelf één woord heb gezegd.